Οι Έλληνες βιώνουμε ένα αίσθημα συγγένειας με εκείνους που αποκαλούμε “αρχαίοι ημών πρόγονοι”. Η φράση αυτή συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό κάτι που προσδιορίζει το ελληνικό έθνος στον σύγχρονο κόσμο.
Αυτό το αίσθημα συγγένειας διατυπώθηκε με τον πιο εκλεπτυσμένο τρόπο από τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963 ¨Δεν θα πω πως είμαστε από το ίδιο αίμα, γιατί αποστρέφομαι τις φυλετικές θεωρίες-αλλά κατοικούμε πάντα την ίδια χώρα και κοιτάμε τα ίδια βουνά που καταλήγουν στη θάλασσα” Ο Σεφέρης τόνισε ιδιαίτερα τη συνέχεια της γλώσσας. Επισήμαινε ότι οι λέξεις ‘φως του ήλιου’ είναι σχεδόν οι ίδιες με τις λέξεις τις οποίες είχε χρησιμοποιήσει ο ‘Ομηρος πριν από 3000 χρόνια. Ο Σεφέρης μιλά για συγγένεια που βασίζεται στο τοπίο και στη γλώσσα, στοιχεία με τα οποία συνδέονται οι άνθρωποι στην πορεία του χρόνου.
Το Ελληνικό Έθνος όπως το γνωρίζουμε σήμερα, βασισμένο δηλαδή σε μια γεωγραφική πατρίδα, κοινούς θεσμούς και συμμετοχική δημοκρατία δημιουργήθηκε από την επανάσταση τη δεκαετία του 1820. Όμως η Ελληνική γλώσσα έχει μια συνεχή καταγεγραμμένη ιστορία στη γεωγραφική περιοχή της σημερινής Ελλάδας για πάνω από 3000 χρόνια. Δεν είναι λοιπόν από κάθε άποψη και η ιστορία του Ελληνικού έθνους εξίσου παλιά;
Αλλά ακόμη και στην αρχαιότητα τι ήταν κοινό στις αντίπαλες πόλεις-κράτη; Η ελληνική γλώσσα έδινε πάντα τη συλλογική μας ταυτότητα. Μόνο αν αντιληφθούμε την πλήρη έκταση της σπουδαιότητας της ελληνικής γλώσσας θα συνειδητοποιήσουμε πως αναδύθηκε από το σκοτάδι η Ελλάδα του σήμερα!
Ας γιορτάσουμε και ας τιμούμε την ελληνική γλώσσα όπως της πρέπει σαν την Ορσηίδα* ως τη μητέρα όλων των Ελλήνων. Aς την προσέχουμε και ας τη διαφυλάξουμε!
*(Στην ελληνική μυθολογία η Ορσηίδα (Ορσηίς) ήταν η νύμφη που έμελλε να γίνει η μητέρα όλων των Ελλήνων)
