Ύμνος σε κάθε μορφή αντίστασης, με μια διάσταση που πλησιάζει αυτήν του Χριστού που σταυρώθηκε για το καλό του ανθρώπου, και μια αποκαλυπτική διαπίστωση της καταδίκης, όσων οι αντιλήψεις και οι ιδέες, φιλοσοφικές και επιστημονικές, θεωρήθηκαν ανά τους αιώνες, αιρετικές.
Ωδή στον αγώνα αυτού που μάχεται για το καλό του ανθρώπου και τη θέλησή του να σκέφτεται και να πράττει ελεύθερα. Μια ατέρμονη συγκρουσιακή σχέση με το διαφορετικό και το νέο, δίνεται στο κοινό με μια εντυπωσιακή παράσταση που ξεκινάει ήδη με υψηλό ουδό και φτανει σε ένα κρεσέντο που διαρκεί σε ολόκληρο το έργο. Ακολουθείς σχεδόν τον βρυχηθμό του Προμηθέα και του χορού μέχρι το τέλος, συμπάσχοντας.
Καταπληκτικός ο Στάνκογλου, περνά από συγκινησιακές εντάσεις φόβου, αγωνίας, βεβαιότητας ότι δεν έχει επιλογή παρά την αντίσταση, μέχρι που τραγικά και πανηγυρικά, λυτρωτικά για τον θεατή σηκώνει το επαναστατημένο του ανάστημα. Ο χορός των Ωκεανίδων δραματικός πάλλεται με μια εκπληκτική κίνηση σε όλη τη διάρκεια ανάλογα με το τι συμβαίνει στη σκηνή. Σπαρακτικός ο ρόλος της Ιούς!
Η μουσική συνοδεύει τη δράση στην σκηνή και αφουγκράζεται το κείμενο. Το στατικό αυτό έργο του Αισχύλου αποκτά δυναμική κίνηση! Μια εκπληκτική παράσταση όπου ο αντίκτυπός της στο έντονο συναίσθημα δεν τελειώνει με το τέλος της. Στο ομορφότερο θέατρο με μια πανσέληνο, που αυτή τη φορά δεν έκλεψε από την παράσταση, γιατί απλά τα μάτια μας ήταν καθηλωμένα όλη την ώρα στο απόκοσμο και συγκινησιακό φώς του έργου.
