Δεν θα μιλήσω για αιτίες και για ότι άσχημο σκέπασε, εκτός από το μαύρο σύννεφο, αυτήν τη βιβλική καταστροφή. Έχουμε χρόνο για αυτά και όχι δεν θα μείνουν ούτε ασχολίαστα ούτε ακαταλόγιστα.
Προσωπικά υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής, όλων των απλών ανθρώπων, αλλά και των πυροσβεστών, που με κίνδυνο της ζωής τους και υπεράνθρωπη προσπάθεια έσωσαν ανθρώπους, ζώα, οικίες και φυσικό περιβάλλον!! Όχι τα δικά τους αλλά κάποιων άλλων!
Υποκλίνομαι σε όλους τους απλούς ανθρώπους που υπήρξαν “άνθρωποι” και συμπαραστάθηκαν σε όλους αυτούς που δεν μπόρεσαν να αντέξουν ψυχικά την καταστροφή. Τους ευχαριστώ και τους ευγνωμονώ μέσα από την καρδιά μου.
Η επόμενη ημέρα μας βρίσκει να κλαίμε πάνω στα αποκαίδια, τα χαμένα άγρια και ήμερα ζώα, τις χαμένες περιουσίες, τους κόπους μιας ζωής, και το κατεστραμμένο περιβάλλον, που πολλοί από εμάς ποτέ δεν θα το ξαναδούμε όπως πριν.
Απλά κλάψε, θύμωσε και σκέψου…! Ναι, επιτρέπεται να λυγίσουμε αλλά απαγορεύεται να σπάσουμε. Και πως να μη λυγίσεις και να κλάψεις για όσα ήρθαν…για όσα έφυγαν!
Μέσα από τις στάχτες που θα μας θυμίζουν για πολλά χρόνια όλα αυτά που χάσαμε εμείς και τα παιδιά μας, εκεί που φαίνεται ότι όλα χάθηκαν, ας κρατήσουμε ως ελπιδοφόρο μήνυμα, ότι σπουδαιότερο έχουμε στη ζωή μας, ο ένας τον άλλον και την αγάπη για το συνάνθρωπό μας!!!!
Έχουμε υποχρέωση να μην τα παρατήσουμε. Κρατάς, αντέχεις, παλεύεις. Για σένα, για όσα αγαπάς, για όσα πιστεύεις και νιώθεις ότι δικαιούσαι.
Η επόμενη ημέρα ας μας βρει όλους ενωμένους.
