Καλύτερη είναι η ζωή μας, όταν ζούμε σε κοινωνίες που σέβονται τις επιστήμες και τους πολίτες τους. Αυτό σημαίνει ότι τους παρέχουν, κατά το δυνατόν ασφάλεια, σέβονται τα δικαιώματά τους και μεριμνούν για την υγεία τους και την ποιότητα της ζωής τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο Σωτήρη Τσιόδρα που ηγήθηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο και μας έκανε να νιώσουμε ασφαλείς επιτέλους στη χώρα μας. Υπηρέτησε τον άνθρωπο και κάθε φορά μας τόνιζε την αξία της ανθρωπινης ζωής.
“Δεν είναι απλά ηλικιωμένοι… είναι γονείς μας, γιαγιάδες, παππούδες μας, χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε ταυτότητα” είπε.
Πόσοι το έχουν ξεχάσει αυτό; Πόσο έχει πέσει η αξία της μετοχής της ανθρώπινης ζωής; Πόσο πολύ έχουν ξεφύγει οι φίλοι μας οι Σουηδοί, οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι; Στον καιάδα οι ηλικιωμένοι και αδύναμοι αυτού του πλανήτη. Ανθρώπινος δαρβινισμός. Φωτεινό παράδειγμα ο άνθρωπος Σωτήρης Τσιόδρας. Ο κόσμος όλος θα μπορούσε να μάθει πολλά από αυτόν. Για αυτό και τον εμπίστευτηκαν οι Ελληνες σχεδόν καθολικά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον επιστήμονα Σωτήρη Τσιόδρα. Με ταπεινότητα και σεμνότητα επανέλαβε πολλές φορές ότι κάθε μέρα μαθαίνουμε και κάτι καινούργιο για τον ιό. Και αυτό είναι το μοναδικό δεδομένο στην επιστήμη. Η αβεβαιότητα. Η εντιμότητα να πει κανείς «δεν γνωρίζω» και η γενναιότητα όταν γνωρίζεις να παιρνεις μέτρα προς όφελος του ύψιστου αγαθού.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ευαίσθητο άνθρωπο Σωτήρη Τσιόδρα που συγκινήθηκε και βούρκωσε, γιατί η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία είναι δύναμη. Δύναμη να νιώθεις ότι κάνεις το σωστό, ότι φροντίζεις, ότι υπηρετείς την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ που διάλεξες αυτό στο κλείσιμο της αυλαίας.
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…»
Γιατί η κρίση της πανδημίας κατεδάφισε διά μιας τους χάρτινους πύργους μιας επίπλαστης, υπεροπτικής και αμέριμνης βεβαιότητας και μας υποχρέωσε να ασχοληθούμε πάλι με τα βασικά: τη ζωή, την υγεία, την ασφάλεια, την οικογένεια, την εκπαίδευση, την επιστημονική γνώση, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και τη δουλειά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον μικρότερο δυνατό θρήνο που ακούστηκε σε χώρα της Ευρώπης, ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατι καταλάγιασες την αγωνία και το φόβο μας, γιατί μας έκανες να πιστέψουμε και να εμπιστευτούμε και πάλι τον άνθρωπο, γιατί φώτισες τον πλανήτη σε μια από τις σκοτεινότερες περιόδους του αιώνα μας, γιατί έκανες την Ελλάδα παράδειγμα προς μίμηση.
Πολύ απλά Σωτήρη Τσιόδρα, σε ευχαριστούμε για όλα.
