Τα παιδιά μου ήταν οι καλύτεροι δάσκαλοι που είχα ποτέ. Αρκεί να τα παρατηρούμε πραγματικά. Όταν ο γιός μου ήταν σχεδόν τριών χρονών, ξεκινήσαμε από το σπίτι για να τον πάω στον παιδικό σταθμό. Ξαφνικά πρόσεξε έναν γυμνοσάλλιαγκα στο δρόμο, σταμάτησε, τον κοίταξε, τον έπιασε στα χέρια του, τον παρατήρησε και έβαλε δυνατά γέλια.
Πέντε βήματα πιο κάτω είδε μια διμοιρία μυρμηγκιών να περπατούν, γέλασε και μου είπε “κοίτα μια μεγάλη παρέα θα περνάνε καλά όλοι μαζί!”. Κοιτάζοντας τα ακόμη λίγο, είδε ότι κάποια κουβαλούσαν ένα ζωύφιο και ενθουσιάστηκε. Προτού περάσουμε στο οικόπεδο του γείτονα, παρατήρησε ότι έλειπε μια πέτρα από τον φράχτη μας. Ως ενήλικας με σαφές χρονοδιάγραμμα, άρχισα να ανησυχώ ότι θα αργήσουμε. Είχαμε άλλωστε προχωρήσει μόλις δέκα μέτρα σε 15 λεπτά!
Η σπουδαιότερη τροφή για τον εγκέφαλο, ένα πράγμα που δεν μπορώ να αποδείξω με τις έρευνές μου, αλλά μου το έμαθαν τα παιδιά μου είναι η παρατήρηση και η περιέργεια. Πολύ αργότερα, σε ένα ταξίδι μας στη Βουδαπέστη, ο γιός μου διέκρινε και θαύμασε έναν όρθιο ηλικιωμένο κύριο σε μέσο συγκοινωνίας. Έμοιαζε να παρατηρεί και να βλέπει τα πάντα γύρω του, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους επιβάτες, που δεν κοιτούσαν καν έξω από το παράθυρο την ομορφιά της πόλης. Θυμήθηκα τότε την ευγνωμοσύνη μου για τον μικρό μου δάσκαλο που μετά από αρκετά χρόνια ζωής, μου είχε μάθει πως να περπατώ στο δρόμο!
Αφήστε χρόνο στα παιδιά σας να παρατηρούν και να φαντάζονται. Είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που μπορείτε να τους κάνετε!
